Eurosonic Noorderslag 2014 sterk in Nederlands werk

Gitaren in alle soorten en maten in Groningen

On Stage 24-01-2014 08:01

Dat het Groningse Dudettes donderdag om zes uur de Energy Stage op Eurosonic al vol krijgt, is volledig terecht. Het grootse, aan The Edge herinnerende gitaargeluid van Cynthia Weiss is klaar voor de grote stadions, maar de sympathieke frontvrouw Zjoly Onrust houdt de band dichtbij en tastbaar. Die combinatie werkt fantastisch. Natuurlijk ligt dat ook aan emotionele, sterk geschreven liedjes als Please, Amazing en Dance All Day, waarvan de refreinen gegarandeerd blijven hangen. Drumster Ingrid Lodewegen vindt een perfecte weg tussen de subtiliteit van pop en de brute kracht van rock, wat de nummers een dansbaar randje geeft. Een uitermate geschikte band voor de zomer- en bevrijdingsfestivals.

“Cotton fields and freight trains, I don’t know about them”, aldus zanger/gitarist Marco Boers van The Tightropes. Desondanks zet de band een zeer overtuigende pot funky bluesrock neer. De invloed van Hendrix is door de riffs en het geluid van Broers duidelijk, maar de strakke funkritmes van Alan Luring stampt de muziek van de jonge Groningers net iets meer. Het hiervoor geciteerde Long Distance Blues is pure, onversneden blues. De meligheid tussen de nummers door zorgt voor de rest van het vermaak. Een aanwinst voor het circuit.

Na DeWolff hebben we nog een ijzersterk, jong trio met gitaar, drums en Hammond. Ook bij het Twentse Birth Of Joy wordt de bassist nauwelijks gemist, maar de band pakt het duidelijk beknopter en steviger aan dan de Limburgers. De drie heren krijgen met hun vuige, energieke hardrock zowel de Jack Daniels Barn op Eurosonic als de Marathonzaal op Noorderslag in beweging. Frontman Kevin Stunnenberg vuurt met zijn Strat harde riffs en wilde solo’s op de zaal af, maar zorgt met toetsenist Gertjan Gutman ook voor oosterse mystiek die bij vlagen aan The Doors doet denken.

The Charm The Fury had de twijfelachtige eer om zo'n beetje als enige van de 337 bands die het festival telde metalcore te spelen. En verdorie, het sfeervolle Vindicat - waar nu echt niet veel meer van over is dan vier muren, een vloer en een plafond - ging plat, niks meer en niks minder. Mathijs Parent en Rolf Perdok staken hun Aristides-gitaren ferm vooruit en Caroline Westendorp schreeuwde elke bezoeker persoonlijk tegen de achtermuur. 

“Er staat één vrolijk liedje op”, licht Case Mayfield zijn albumpresentatie in galerie With Tsjalling toe. En inderdaad: de nummers die hij van zijn in mei te verschijnen album ten gehore brengt klinken zwaarmoedig zonder weg te zinken in zelfmedelijden. De aanpak lijkt dit keer erg rustig en dromerig, bij vlagen zelfs erg folky te zijn en de uitbarstingen zitten in het omslaan van de sfeer.

The Ex speelde ironische genoeg in het zijprogramma The Sound of Young Holland II van Subroutine Records en Lepel Concerts. De Amsterdamse wereldpunkveteranen worden alweer enkele jaren aangevoerd door zanger-gitarist Arnold de Boer (Zea) en zetten de kleine en volledig afgeladen Ierse pub O’Cealleigh immer gedreven op z’n kop met hun strakke (post)punk en Ethiopische dansnummers.

Op het inmiddels vaste officiële festivalonderdeel Grunn Sonic zagen we onder meer een flard van het interessante, maar wat theatrale kunstzinnige gitaarcollectief Sexton Creeps. De alternatieve Groningse supergroep Avery Plains overtuigde een stuk meer. Naast frontman Jurgen Veenstra van de semi-legendarische cultband Moonlizards vinden we in de zesmansformatie (ex-)leden van onder meer Benjamin B, The Gluemen en Vox Von Braun. Avery Plains blijkt een meeslepende band met even melodieuze als dynamische noiserock, soms met maar liefst vier gitaristen. Zeer geslaagd optreden.

Sprokkelhout speelt in het kleine Café Koster grungy rock met een experimenteel jazzy insteek. Een prima invalgitarist die fel uit de hoek komt en zang van bassist Tjesse Riemersma die aan Karate doet denken, zorgen voor een sfeervolle en gezellige drie kwartier.

Maison du Malheur heeft zich al uit de naad gespeeld in 2012 en heeft er zo te zien alleen nog maar meer zin in gekregen. Tijdens Eurosonic kwam, zag en overwon de band met frontman J.P. Mesker en gitarist Thijs Elzinga. Wat een geoliede feestmachine, wat een uitstraling en wat een power. Deze band mag voorlopig op geen enkel festival ontbreken. Nog niet gezien? Opschieten dan!

Navarone trapt de tweede avond van Eurosonic Air verrassend af met het sfeervolle December. Daarna ligt de nadruk voornamelijk op grootse seventies hardrockriffs van Roman Huijbreghs en Kees Lewiszong en de fantastische stem van Merijn van Haren. Terwijl de regen gestaag valt, blijft het publiek geboeid kijken. De beloning is een fantastisch optreden van een van ’s lands allerbeste rockbands. Enkele dagen na het optreden gaan de Nijmegenaren de studio in voor hun tweede album, waarvan ook nog een tweetal nummers te horen is. Wat daarbij vooral opvalt is de iets meer funky inslag, die vooral in Robin Assen’s drumwerk nadrukkelijk aanwezig is.

De aangekondigde Special Guest die het bal opende in de Kleine Zaal van de Oosterpoort bleek het heropgerichte Darryll-Ann. De gloedvolle gitaarpopband leverde een ijzersterk optreden af, onder aanvoering van het oude vertrouwde gitaar- en samenzangduo Jelle Paulusma en Anne Soldaat, aangevuld met de essentiële zangharmonieën van Jelle’s broer en percussionist Coen. Het gitaarwerk was zoals verwacht uitstekend verzorgd, maar altijd met een rauw randje. Vooral op Always Share gaat Soldaat heerlijk tekeer op zijn Gibson.

Opvallendste optreden tijdens Noorderslag was dat van Boudewijn de Groot plus Gasten - of omgekeerd, want de bijna 70-jarige bard was niet bij alle uitvoeringen van zijn muziek op het podium. New Cool Collective zorgde voor spektakel met uiteenlopende gasten, terwijl Dave Von Raven en zijn The Kik gewoon het goede Nederbietbandje mochten zijn dat ze zijn.

Al vroeg zijn er veel mensen naar de kelder van de Oosterpoort gekomen om het zevende optreden van The Silverfaces te aanschouwen. Deze studenten van de Herman Brood Academie zetten een sterke melange van sixties- en seventiesrock neer en hoewel sommige van de psychedelische passages wat uit de lucht komen vallen, is het samenspel zeer strak. De duels tussen zanger/gitarist Jesse Koch en toetsenist Martin Scheppink zijn zeer vermakelijk. De nummers worden bij elkaar gehouden door de swingende rockritmes van Nienke Overmars. Haar opvallend dynamische spel geeft elke passage precies de kracht die ze nodig hebben.

The Benelux bewandelt de weg tussen gitaarpop en elektronische rock, en daartoe bespeelt Sven Hamerpagt een Ibanez SG dubbelhals met boven de bas- en onder de gitaarhals. Strak en origineel. 

Supergroep Sky Pilots maakte zijn officiële debuut op Noorderslag, maar bestaat bijna geheel uit door de wol geverfde muzikanten. Alleen prima bassist Mano Hollestelle (Breaking Levees) is een relatief onbekend gezicht. Dat geldt niet voor gitarist Robin Berlijn (Fatal Flowers, 13) en zanger-toetsenist Matthijs van Duijvenbode en drummer Kees Schaper, beide tot voor kort actief bij Tim Knol. Sky Pilots zorgde voor een  heerlijk sixties mod/rockfeestje, in de stijl van de Stones en Small Faces. Van Duijvenbode overtuigt als een soort kruising tussen Mick Jagger en Jim Morrison en zingt goed, Berlijn zorgt uiteraard voor vlammend gitaarwerk. In maart verschijnt het debuutalbum.

Maison du Malheur en Town Of Saints zijn in feite tijdloze bands, met hun mix van ouderwetse rootsstijlen en moderne folk. En wat is dat fijn op een festival! Gewoon tweekwartsen en up-tempo en doorgaan met zijn allen! Town Of Saints is beslist niet het bedeesde bandje dat ze op foto's en in interviews lijken. De Energy Stage (Eurosonic) en de Foyer (Noorderslag) zijn te klein voor de Groningers en het publiek gaat plat voor de opzwepende klanken van gitarist-zanger Harmen Ridderbos, die zijn Telecaster bijkans de nek omdraait, en violiste Heta Salkolahti.

Er waren dit jaar opvallend veel goede jonge en eveneens door de gouwe ouwe jaren ’60 en ’70 geïnspireerde gitaarbandjes aanwezig in Groningen. Hiervan was het Limburgse Afterpartees een van de leukste, want zeer energiek, brutaal én met goede liedjes die barsten van de pakkende gitaarlijntjes. Belangrijkste hedendaagse referenties zijn The Strange Boys en Black Lips, maar Afterpartees heeft vooral ook een flinke dosis Nuggets-garagerock en The Modern Lovers in hun rauwe en frisse geluid.

Een van de meest aangename verrassingen van Noorderslag is het Amsterdamse My Baby. Aan de vooravond van een wereldtournee betovert het trio de Oosterpoort met hun voodoomuziek die rechtstreeks uit de moerassen in het zuiden van de VS lijkt te komen. Gitarist Daniel Johnston en de hem flink partij gevende frontvrouw Cato van Dyck zetten een subtiel, maar onverwoestbaar fundament van deltabluesriffs neer, terwijl drummer Joost van Dyck voor donkere, onweerstaanbare grooves zorgt. De enthousiaste reactie van het publiek is niet meer dan terecht en het optreden smaakt naar veel meer. Hopelijk in net zo’n donkere, sfeervolle zaal.

Taymir is een van de Serious Talents van deze Noorderslag en live rammelt de sixtiespop van de Hagenezen veel lekkerder door dan op debuutplaat Phosphene. De slagjes van Mikkie B. Wessels passen perfect in de lijn tussen The Kinks en Arctic Monkeys en het enthousiasme van drummer Harrie Roelse werkt bijzonder aanstekelijk.

De psychedelische garagerock van Twin Shades deed hier nauwelijks voor onder, vooral wat betreft het scherpe gitaarwerk van Christophe Brabanders en Jilles van Kleef: deels 12-snarig en rijk aan fuzz en reverb. De band laat zich inspireren door The Velvet Underground en Brian Jonestown Massacre, wat een aantal lekkere jams opleverde. De composities maakten af en toe een nog wat onvolgroeide indruk, maar veelbelovend mag Twin Shades zeker worden genoemd. Lees een interview in Gitarist 275, februari 2014!

Het Groningse Wolvon maakte veel indruk met hun verwoestende noiserock, ergens op het kruispunt van hardcore en shoegaze, en dito intense liveshow. De overstuurde wall-of-sound van zanger-gitarist Ike de Zeeuwe en de maniakale drumpartijen, met daaronder diep weggestopt mooie melodieuze zanglijnen, is niet makkelijk verteerbaar. Maar: als Wolvon je wél pakt, dan is dit direct een van de allerbeste bands die je in 2014 op Noorderslag zag. 

Lompe riffs, dreunende bassen, bizarre melodieën en dansbare ritmes. Dat moet De Staat zijn. De Nijmeegse band overtuigt zowel binnen op Noorderslag als buiten op Eurosonic Air. In een mum van tijd heeft ringmeester Torre Florim wild ronddansend met zijn SG bezit genomen van dit muzikale circus. Maar hoewel de veel subtielere Vedran Mircetic letterlijk op de achtergrond staat, mag ook hij niet vergeten worden. In het oog van de storm zorgt hij voor de sfeervolle inkleuring van de nummers. Voor de spijkerharde afsluiter Witch Doctor neemt toetsen- en samplesman Rocco Bell zelfs een derde gitaar – ook een SG – ter hand.

En in de foyer gaat het Nijmeegse feestje gewoon verder. Black Bottle Riot bewees met hun titelloze debuut al een fantastische hardrockband te zijn, maar het nieuwe ‘Soul In Exile’ toonde het kwartet als misschien wel de beste southern rockband van Europa. Mike Sedee en frontman Simon Snel zorgen er in ieder geval voor dat het genieten geblazen is voor de gitaarliefhebber, met alle heavy bluesriffs en tweestemmige gitaarlijnen die het genre eigen zijn. In The Balance valt door Sedee’s loodzware slideriff in positieve zin op en niemand hoeft de band nog te leren om een publiek op te zwepen. Die afterparty van ZZ Top in juni lijkt bij voorbaat al geslaagd.