Goede optredens doen stortbuien vergeten
Fields Of Rock 2007
On Stage 21-06-2007 10:57
Na een jaar afwezigheid vond op 16 en 17 juni de derde editie van het rock- en metalfestival Fields Of Rock plaats, dat voor het eerst meerdere dagen besloeg en daarom naar het evenemententerrein Walibi World in Biddinghuizen verplaatst werd. Het festival werd geteisterd door hevige regenbuien, maar goede optredens van grote namen deden dat vergeten.
Later op de dag speelde het heropgerichte en wel erg 'classic' aandoende Fastway, de band van voormalig Motörhead-gitarist ‘fast’ Eddie Clarke. In het programmaboekje claimt Fields Of Rock dat de band speciaal voor het festival bij elkaar is gekomen om direct daarna weer uit elkaar te gaan. De band speelt echter op nog meer festivals, waaronder de Graspop Metal Meeting, die van 22 tot en met 24 juni plaatsvindt in het Belgische Dessel. Fastway speelde een sterk optreden en Eddie Clarke liet zien waarom er ook alweer ‘fast’ voor zijn naam wordt gezet. Op zijn Gibson Les Paul speelde hij moeiteloos de snelle rockende solo’s. Halverwege de zaterdag werd het programma van Fields Of Rock behoorlijk veranderd, omdat Machine Head niet kon optreden. Veel bezoekers misten hierdoor optredens die vervroegd of verplaatst werden. Zo mocht het gelegenheidsproject Dublin Death Patrol (met leden van o.a. Testament en Exodus) old school Bay Area thrash en wat covers (van o.a. Thin Lizzy) spelen op het hoofdpodium.
Heaven & Hell, ofwel Black Sabbath met Ronnie James Dio als zanger, speelde aan het eind van de middag een ijzersterke show. Dio zong loepzuiver en gitarist Tony Iommi liet magistrale gitaarsolo’s horen. De band speelde enkel nummers van de drie albums die Black Sabbath met Dio opnam. Van veel nummers werd een aangepaste versie gespeeld, waaronder het lang uitgerekte Heaven and Hell met de loodzware riffs van Iommi. Ook bassist Geezer Butler was enorm goed in vorm en speelde een enkele keer een kort bassolo met een psychedelisch geluid. Aan het eind van de middag speelde Slayer een vrij saaie show, ondanks dat de band toch de reputatie heeft een goede liveband te zijn. Enkel bij de klassiekers Angel Of Death en Raining Blood reageerde het publiek echt enthousiast. Bovendien zat gitarist Kerry King er een paar keer flink naast. Dan zette Mastodon een heel wat heftigere orkaan van geluid neer, die door het publiek dan ook goed werd opgepakt.
In de grote tent sloot de Engelse band Dragonforce de dag af met een spectaculair optreden. Gitarist Herman Li speelde de razendsnelle solo’s zonder moeite op zijn Ibanez S. Zeer regelmatig tilde Li tijdens een solo zijn gitaar op aan de tremolo om de Ibanez te laten gillen. Ook sloeg hij regelmatig de snaren aan door er langs te likken. Ondertussen was Pain Of Salvation voor het eerst te zien met bassist Simon Andersson en voor het laatst met drummer Johan Langell. Aanvankelijk waren de Mayones-gitaren van frontman Daniel Gildenlöw en Johan Hallgren niet goed te horen in de mix, wat zorgde voor een onevenwichtig eerste halfuur. Daarna werd dit echter bijgesteld en omdat Gildenlöw had besloten om gebruik te maken van het feit dat er na zijn band niemand meer speelde, kregen de fans - want die waren duidelijk aanwezig - tot lang na de geprogrammeerde tijd een afwisselende selectie uit het repertoire van de progmetalgroep te horen.
Korn was onderhoudend, maar het gitaargeluid kwam niet bepaald lekker uit de verf. De prestaties van Joey Jordison van Slipknot, die nu eens zonder masker achter het drumstel zat, waren opzienbarender dan die van Munky. Iron Maiden sloot op het hoofdpodium de dag af. Naast enkele nieuwe nummers werden er vooral veel nummers van ‘The Number Of The Beast’ gespeeld, omdat het 25 jaar geleden is dat dit album verscheen. Zo kwam Children Of The Damned langs, dat Iron Maiden al jaren niet meer gespeeld heeft. Aan het begin van het optreden stond het geluid veel te zacht, waardoor vooral de gitaarsolo’s dof overkwamen. Toen dit werd bijgesteld klonken vooral de solo’s van Adrian Smith en Dave Murray erg goed, terwijl Janick Gers zich leek te richten op rondspringen, zijn gitaar in de lucht gooien en het ritmespel.
Zondag werd de dag sterk geopend door Black Label Society, de band rond gitarist Zakk Wylde die met zijn kenmerkende gitaarspel vol geknepen flageoletten en opgeduwde snaren bepalend is voor het geluid van de band. Kort daarna speelde Megadeth een fantastische show die als het hoogtepunt van het festival gezien kan worden. De hele band speelde enorm strak en de gitaarsolo’s van zanger-gitarist Dave Mustaine en gitarist Glen Drover waren snel en foutloos. De band speelde een afwisselende setlist met maar twee nummers van het nieuwe album. Naast klassiekers als Holy Wars…The Punishment Due werd bijvoorbeeld ook Kick The Chair van het album ‘The System Has Failed’ gespeeld. Tijdens het spectaculaire Tornado Of Souls moest Glen Drover van gitaar wisselen om technische redenen, waarop Mustaine op zeer professionele wijze zijn gitaarspel aanpaste tot Drover terug was met een andere gitaar.
Waar Megadeth er voor koos om vooral de bekendere nummers te spelen, speelde Motörhead vooral nieuw en onbekender werk, vooral van het nieuwe album ‘Kiss Of Death’ en voorganger ‘Inferno’. Pas toen de band als laatste de hits Killed By Death, Ace Of Spades en Overkill speelde ging het publiek echt los. Motörhead presteert nooit minder dan degelijk en gitarist Phil Campbell liet een paar sterke solo’s horen op zijn Gibson Les Paul. Tegen de avond verraste Velvet Revolver met een ijzersterke show op het hoofdpodium. Naast eigen materiaal speelde de groep ook nummers van Guns N’ Roses, de band waar gitarist Slash, bassist Duff McKagan en drummer Matt Sorum vandaan komen. Ondanks dat de nummers de kenmerkende stem van Axl Rose misten, wist Velvet Revolver nummers als Mr. Brownstone overtuigend te brengen. Slash liet zeer sterke solo’s horen, waarvan een met zijn gitaar in zijn nek gespeeld.
Op het kleinste podium, de Rage Stage, liet Life Of Agony eerst op zich wachten (een ingelast voorprogramma van het punkbandje van bassist Alan), om vervolgens niet verder te komen dan een slap aftreksel van de glorietijd. Nee, dan Suicidal Tendencies. Prettig chaotisch, bij vlagen virtuoos en flitsend gitaar- en baswerk, dat is wat Mike Muir en zijn (vooral verse) bandleden presteerden. Goed voor een grijns van oor tot oor. Hatebreed speelde vervolgens hard en genadeloos de rietpollen uit de sloot. Dream Theater speelde ook hard. En strak. De band had er zin in en gitarist John Petrucci leek zich te hebben voorgenomen om iedere van de vijf miljoen noten die hij op het verse album 'Systematic Chaos' laat horen ook live te spelen. Aanvankelijk was het geluid in de Mean Stage-tent te zwaar in het laag, maar halverwege de show klonk Dream Theater als een klok.
Het festival werd afgesloten door Ozzy Osbourne, die enthousiast overkwam, maar toch voornamelijk vals zong. De ijzersterke band onder leiding van gitarist Zakk Wylde wist de legendarische zanger nog enigszins boven water te houden. Naast eigen materiaal als Mr. Crowley en de ballad Mama, I’m Coming Home waagde Ozzy zich ook aan de Black Sabbath klassiekers War Pigs en Paranoid. Het hoogtepunt van het optreden was het moment dat Ozzy een adempauze nam en gitarist Zakk Wylde een spectaculaire solo liet horen van bijna tien minuten. Een kort fragment van die gitaarsolo is hier te zien:
